وقتی بعد از استعفای آنتونیو کونته، مشخص شد آلگری قرار است سرمربی یوونتوس شود، وحشت هوادارن یوونتوس را فرا گرفت. هیچ چیز مثبتی در این شخص دیده نمیشد و روز معرفیاش هواداران با تخم مرغ به سراغ و رفتند. چند ماه بعد از این استقبال گرم، یوونتوس اسکودتو را برده بود، قهرمان جام حذفی بود و باید در فینال لیگ قهرمانان اروپا به مصاف بارسلونا میرفت. هر چند یوونتوس موفق به قهرمانی نشد اما هوادارن یوونتوس حالا موافق حضور او بودند. تا امروز آلگری در یوونتوس 5 بار اسکودتو را کسب کرده است، 4 مرتبه قهرمان جام حذفی ایتالیا شده است و 4 بار نیز دستش را روی سوپر کاپ ایتالیا گذاشته است. با پایان فصل جاری پنجمین فصل حضور ماسیمیلیانو آلگری در یوونتوس به پایان میرسد. از این رو در نوشته پیشرو پنج سال حضور متخصص ایتالیایی روی نیمکت یوونتوس را مورد بررسی قرار میدهیم.
ایتالیا
میگویند قهرمان ماندن از قهرمان شدن سختتر است اما در یوونتوس شرایط فرق میکرد. یوونتوس سه سال بود که قهرمان مانده بود و یک دیکتاتوری در ایتالیا برای خود ساخته بود. با رفتن کونته همه نگران از دست رفتن این حکومت بودند که نگرانی بیهودهای بود چون یوونتوس بعد از 3 سال حالا هم از لحاظ بودجه و هم از لحاظ بازیکن برتری بسیار فاحشی بر رقبا کسب کرده بود. آلگری توانست 5 اسکودتوی دیگر برای یوونتوس به ارمغان بیاورد. اسکودتوهایی که شیرین و ارزشمند بودند ولی چیز جدیدی محسوب نمیشدند. کار خوب آلگری اضافه کردن 4 کوپا ایتالیا به یوونتوس بودند، جامهایی که بعد از چند ده سال به موزه یوونتوس اضافه میشدند. در دوران حضور آلگری یوونتوس سلطه خود بر ایتالیا را نه تنها حفظ کرد بلکه آن را گسترش داد و برای 4 سال پیاپی برنده 2 گانه داخلی شد، جامهایی که الان شاید درست ارزششان درک نشود اما در آینده خیلی از چیزی که الان هستند مهمتر خواهند شد.
اروپا
وقتی تیمی که در دو سال قبلی در یک چهارم نهایی و گروهی حذف شده بود به آلگری تحویل داده شد همه منتظر بودند که او هم در همان ابعاد یوونتوس را در اروپا پیش ببرد اما آلگری دیوانه بود؛ آلگری تیمی که در دور گروهی حذف شده بود را به فینال رساند تا یوونتوس حالا خود را دوباره در مکانی ببیند که دارد برای لیگ قهرمانان میجنگد.
هر چند 3 سال اول او خوب بودند اما نمیتوان نمره قبولی به 5 سال حضور او در یوونتوس در بخش عملکرد اروپایی داد. تیمی که پیش از آمدن آلگری در ایتالیا 3 سال مونارشی ایجاد کرده بود حالا بعد از 8 سال (که پیکش در دوره 5 ساله آلگری بود) بهترین دستاوردش نایب قهرمانی اروپا بود، آن هم در حالیکه نتوانست حتی دو دوره حضور پیاپی در نیمه نهایی را تجربه کند. یوونتوس در دوران آلگری هیچ ثباتی در اروپا نداشت. فینال، یک هشتم، فینال، یک چهارم و یک چهارم مراحلی بودند که آلگری در 5 سال حضورش در یوونتوس، ما را به آنها رسانده بود. چرا مورینیو در 3 سال حضور در رئال، رئالی که ناکام بزرگ چمپیونزلیگ در سالهای پیشتر بود را به سه نیمه نهایی پیاپی رساند، چرا یورگن کلوپ لیورپولی که سالها در اروپا نبود و بعد از آمدنش زنگ تفریح شده بود را متحول کرد و به اصل خود بازگرداند و حالا در دومین حضورش در لیگ قهرمانان به دومین حضور در نیمه نهایی رسیده است اما یوونتوس آلگری در 5 سال نتوانست چنین کند؟ اگر یوونتوس ابتدا در یک هشتم، سپس دو بار در یک چهارم و پس از آن دو شکست در فینال میداشت کمتر یوونتوسیای معترض میشد چون روند پیشرفت واضح میبود اما نمیتوان به عملکردی بدون ثبات، بدون الگوی منطقی و اینچنین شلخته نمره مثبت داد. شاگردان آلگری، 3 سال ابتدایی را بسیار صحیح و موفق جلو رفتند اما پرواضح است که یوونتوس در 2 سال اخیر شدیدا دچار پسرفت شده است. در دوره فعلی لیگ قهرمانان یوونتوس در 10 بازی، 5 پیروزی، 1 تساوی و 4 شکست داشت گه آمار بسیار ضعیفی محسوب میشود.
میراث
وقتی کونته از یوونتوس جدا شد، خط دفاعیای قوی شامل بونوچی، کیهلینی و بارتزالی را برای آلگری به جا گذاشت. بازیکنانی که در بهار فوتبالشان بودند. همین خط دفاعی سالها سنگبنای تمامی برنامههای تاکتیکی یوونتوس و نقطه قوط بانوی پیر بودند. در خط میانی آلگری ویدال، مارکیزیو و پوگبا را داشت که همه جوان بودند و آندره پیرلویی که خود آلگری او را تمام شده قلمداد کرده بود، زیر نظر کونته دوباره به همان پیرلوی همیشگی تبدیل شده بود. شاید کمتر دوره در تاریخ یوونتوس چنین خط هافبکی دیده شده باشد و در خط حمله نیز زیر نظر کونته، تهوزی که منچستر سیتی میخواست از شر او خلاص شود به یکی از بهترین بازیکنهای دنیا تبدیل شده بود برای آلگری به یادگار گذاشته شد. در زمان کونته هر سال میانگین سنی یوونتوس کاهش یافته بود، در زمان آلگری حالا میانگین سنی تیم به بالای 28 سال رسیده که در این چند سال بی سابقه بوده. میراث آلگری برای یوونتوس چه خواهد بود؟ اگر او همین امسال برود، چه چیزی تحویل خواهد داد؟
دیبالا که با 40 میلیون یورو خریده شد و در فصل اول مستقیما روی 32 گل در سری آ تاثیر مستقیم داشت حالا به جایی رسیده که تعداد گلهایش 2 رقمی هم نمیشود و تا کنون آلگری فقط در پست دفاعی میانی به او بازی نداده است. دیبالا هویت زده شده و دیگر معلوم نیست پست او چیست. هیگواین در ابتدای حضورش را ر خاطر دارید؟ آن جانور خطرناک که رکورددار گلزنی در تاریخ سری آ بود، بعد از دو فصل تقریبا به یک هافبک میانی مبدل شد و از 36 گل در ناپولی به 16 گل در یوونتوس رسید. کانسلوی تیزپرواز نیم فصل اول به این بازیکن خشک فعلی تبدیل شده است. خط دفاعی یوونتوس تنها یک مهره جوان دارد و اگر روگانی را فاکتور بگیریم میانگین سنی 3 مدافع دیگر 33 سال است. خدیرا، ماتوییدی و پیانیچ هافبکهای تیم میانگین سنی 31 سال را دارند. در خط حمله مویسه کینی را داریم که همهی اروپا پتانسیلش را دیدند اما حتی پس از قطعی شدن قهرمانی هم تایم بازی کافی در اختیارش قرار داده نمیشود. مربی بعد از آلگری باید از صفر تیم خود را بسازد.
نکته دیگر
یوونتوس در 5 سال حضور آلگری بازیهای زیادی انجام داده است. اما شاید 5% از این بازیها برای هوادار بی طرف جذابیت داشته، بقیه بازیها زشت بوده است. انتقادی که خیلیها به مد مکس داشته و دارند نحوهی بازی اوست. این بازیهای زشت در دو سال اخیر به اوج خود رسیدهاند و در دو سال اخیر حتی نمیتوان 5 بازی زیبا از شاگردان آلگری به یاد آورد. این قضیه زمانی بدتر میشود که آلگری اصرار میکند نمیتوان با بازی زیبا پیروز شد اما خودش مغلوب فوتبال ابرزیبای هلندیها میَشود. برای خیلی از هواداران 90 دقیقه بازی یوونتوس تنها دقایق جذاب هفته است؛ 90 دقیقهای که کار، درس، زندگی و همه چیز فراموش میشود. اما متاسفانه این 90 دقیقه دو الی سه سال است که از یوونتوسیها گرفته شده است. جدا از طعنههای گاه و بیگاه آلگری به هواداران یوونتوس، یوونتوس 2 سال است که تنها 3 مهره هجومی که آن ها هم بیشتر فیزیکی هستند تا تکنیکی در ترکیب خود دارد و این برای کسانیکه عادت داشتند سالها ندود، دل پیرو، ترزگه، کامورانزی و امثال اینها را ببینند ناراحت کننده است. در زمان کونته با مهرههایی ضعیفتر بازیهایی به مراتب جذابتر مشاهده میکردیم البته برای خیلیها من جمله رییس باشگاه لذت بردن و حس هوادارن مسئلهی نه چندان محسوب میشود اما برای هواداران فوتبال این احساسات همه چیز است.
فارغ از هر نکته، فارغ از اینکه نظر من یا شما چیست، فوتبال امروز فقط اعداد را میشناسد و آلگری کسی است که در 5 سال 12 جام کسب کرده، در نظر اعداد قهرمانی اول کونته که اولین جام یوونتوس در دوران پسا توطئه را به همراه آورد یک جام است، جام سال 2002 که در 5 می با آن داستانهای دلچسب به دست آمد یک جام است و جام امسال که در نبود هیچ حریفی کسب شد هم یک جام و از دید اعداد همه همارزش.