بایرن مونیخ یوونتوس را به تله انداخت

بازگشتی دراماتیک به یوونتوس اجازه داد که یک تساوی برابر غول های باواریایی بگیرد، اگرچه باید خودشان را خوش شانس بدانند که توانستند به بازی برگردند.

سخت است که بگوییم همه ی اتفاقات سه شنبه در تورین براساس نقشه پیش رفت یا نه، زیرا یوونتوس از عقب افتادگی 2‐0 به تساوی 2‐2 با بایرن مونیخ در دور یک شانزدهم پایانی لیگ قهرمانان رسید. پائولو دیبالا و استفانو استورارو قهرمانان ماسیمیلیانو آلگری بودند و توانستند گل های توماس مولر و آرین روبن را خنثی کنند.

اما یک ساعت قبل از آن، خیلی سخت بود که تصور کنیم چنین سناریویی پیش بیاید و بتواند بیانکونری را از آن مخمصه نجات دهد.

همان طور که انتظار می رفت، بایرن در ابتدا تیم غالب و برتر میدان بود، آنها یووه را به نیمه ی زمین خودشان سنجاق کردند و زمان و مکان لازم برای در اختیار گرفتن توپ را از آنها گرفتند. پپ گواردیولا بعد از بازی اعتراف کرد که انتظار یک پیروزی آسان در یوونتوس آرنا را نداشته است، اما امار نشون می داد که باید چنین می شد.

باواریایی ها 67٪ از مالیکت توپ را داشتند، 672 پاس صحیح دادند، در برابر 330 پاس صحیح یوونتوس و برتری منطقه با خط آفساید 58.4 متری از دروازشان داشتند. سرعت و دقت بازیشان هم تاثیر گذار بود، 89.4% پاس های مونیخی ها درست بود.

یوونتوس در این بازی به قدری در نیمه ی اول در لاک دفاعی فرو رفته بود که به آسانی می شد آنها را به عنوان تیم مهمان اشتباه گرفت. این رویکرد تا حدی در برابر بایرن قابل فهم است، اینکه 20 یارد در برابر محوطه ی جریمه ی خودتان تجمع کنید تا بتوانید آلمانی ها را سراسیمه کنید، اما اکثرا دورترین و جلوترین مهاجمشان هم در نیمه ی زمین خودی بود.

هر وقت یووه می خواست توپ را از منطقه ی خطر دور کند، هیچ راهی به بیرون نمی بردند، به خصوص چون دیبالا برای کنترل و حفظ توپ مشکل داشت و به همین خاطر توپ دوباره مستقیما به خط دفاع بایرن برمی گشت و این فرایند عمدتا تکرار می شد. در واقع یوونتوس کاملا اتوبوس نچیده بود، اما خب خیلی هم فرقی با چیدن اتوبوس نداشت: در واقع بیشتر شبیه پارک کردن یک وَن با اندازه ی متوسط بود!

آنها از یکی از برتری های قابل توجه شان هم در اکثر دقایق بازی استفاده نکردند، آنها ماریو مانژوکیچ را داشتند، در حالیکه خط دفاع بایرن کاملا کوتاه قد بود، اما هیچ علاقه ای به استفاده از این مزیت نشان ندادند و این مهاجم کروات در اکثر دقایق به عنوان یک هافبک کمکی عمل کرد، جایی که بایرن حمله می کرد و حمله می کرد.

البته که یوونتوس برای عبور از فشار بایرنی ها دچار مشکل شد، در واقع کلودیو مارکیزیو، که قلب تپنده ی هافبک یوونتوس است، تنها توانست 8 پاس بدهد، پنج بار توپ را از دست داد و تنها یک توپ را باز پس گرفت و 4 بار پاس تیم حریف را قطع کرد، در کنارش پل پوگبا هم 18 بار مالکیت توپ را از دست داد و 9 پاس اشتباه داد.

در عوض بازیکنان بایرن به سختی تلاش کردند، فضاها را اشغال کردند، توپ را پس گرفتند. تیاگو آلکانتارا 8 بار مالکیت توپ را پس گرفت و بازیکن سابق یوونتوس آرتورو ویدال 4 بار پاس یوونتوسی ها را قطع کرد.

پاسخ یوونتوس سر انجام از راه رسید، اگرچه تازه وقتی که 2‐0 عقب افتاده بودند. تعویض های آلگری تعیین کننده بودند، هرنانس به خط هافبک جریان بهتری داد چیزی که مارکیزیو در اجرای آن مشکل داشت (اگرچه بعدا مشخص شد او از دقیقه ی 17 مصدوم بوده است.) ‌ و روی همکاری موراتا و استورارو گل مساوی به ثمر رسید.

واقعا این سوال پیش می آید که چرا مربی یوونتوس چنین رویکرد منفعلانه ای را برای دو سوم از بازی در پیش گرفت؟ بازگشت آنها احساساتی بود، سناریو طوری پیش رفت که مساوی مثل یک پیروزی شجاعانه به نظر برسد. اما در واقع تاکتیک های اتخاذ شده به وسیله ی آلگری باعث شد هواداران یوونتوس حسرت بخورند که اگر مربی شان رویکرد شجاعانه تری در پیش می گرفت چه اتفاقاتی می توانست بیفتد.

در واقع با مساوی کردن بازی، یوونتوس نشان داد که در برابر یکی از شانس های مسلم کسب عنوان قهرمانی قادر به انجام چه کارهایی است، اما واقعا چرا از اول این کارها را نکردند؟

در مقاله ی دیگری به بررسی اشتباه آلگری خواهیم پرداخت.

وینچنزو دی آنجلو، گاتزتا دلااسپورت، ESPNFC

«به اشتراک گذارید»

نازنین راهبر«نگارنده اخبار»

ارتباط با نگارنده: