فیروزه و الماس به آفاق بپاشی!

2 فصل پیش، در بازی یوونتوس و آتالانتا عدد رکورد بوفون در 745 متوقف شد، صبح فردایش وقتی از خوابگاه دانشجویی بیرون می زدم به خودم دلداری می دادم که دختر! بوفون تا سال 2018 هست و وقت دارد که نامش را در صدر این جدول بگذارد، زمان گذشت و یادمان رفت که چنین رکوردی وجود داشته، زمان گذشت و ما بعد از آن 2 بار قهرمان سری آ و 2  سوپرکاپ شدیم، بعد از 20 سال جام حذفی گرفتیم و به فینال لیگ قهرمانان رفتیم، چرا که در قاموس این باشگاه جام و پیروزی از هر چیزی مهم تر است، به قول گزارشگر شبکه ی 3، بوفون نیازی ندارد که به دنبال رکوردها بدود، این رکوردها هستند که به دنبال سوپرجیجی هستند و گیلاسی رو کیک افتخارات بی پایانش در این 21 سال زندگی حرفه ای.

فصل که شروع شد، مصدومیت های خدیرا و مارکیزیو فشار بیش از حدی به دروازه وارد می کرد، مدافعان ― به جز بارزالی ― هم زیر حملات پراشتباه بودند، اینجا بود که بوفون کاری را کرد که یک دروازبان خوب انجام می دهد: جلوگیری کردن از شکست تیمش، از بازی هفته ی دوم برابر رم که نگذاشت اختلاف به حد شرم آوری برسد، تا دابل سیو فوق العاده، گرفتن شوت توره و تک به تک استرلینگ در اتحاد، تا واکنش هشت دهم ثانیه ای برابر کیه وو در یوونتوس آرنا، ایستادگی باور نکردنی اش در بای آرنا وقتی یووه ی ده نفره به لطف بوفون توانست تساوی بگیرد، چیزی که هواداران مونشن گلادباخ را به خشم آورد و در اولین برخورد دستکش های جیجی را پس زدند، تا بازی یووه و تورینو که با 3 سیو دیدنی یووه را در بازی نگه داشت، تا به لطف تعویض طلایی آلگری و سانتر جادویی ساندرو، یوونتوس تورینو را ببرد و روند پیروزی ها شروع شود.

مدتی که گذشت، دیگر یووه گل نمی خورد، عادت کرده بودیم که جیجی را در طول بازی یکی و دو بار بیشتر نبینیم، پشت هم کلین شیت می کردیم و یادمان نبود که در لیست رکورد ها، بوفون از پیناتو، پلیتزولی، دی پوتزو پایین تر است، گل نمی خوردیم، این مهم بود! تا اینکه قبل از بازی یووه اینتر فهمیدیم که اگر بوفون گل نخورد می تواند رکورد شخصی اش را 1 دقیقه ارتقا دهد، موراتا که بازی را 2‐0 کرد، برای مدافع های یووه دیگر فرقی نمی کرد بازی 2‐1 شود یا 2‐0، اما برای بوفون چرا، با دو تا سیو خوب بازی 2‐0 تمام شد.

بازی بعدیمان با آتالانتا بود در برگامو! اینقدر که این سال ها از راه دور با ایتالیایی ها دم خور بوده ایم ما هم مثل آنها خرافاتی شده ایم، نکند تاریخ تکرار شود؟ نکند این نراتزوری های کوچک باز رکورد بوفون را …؟ اما نه. رکورد داشت می دوید که به آغوش بوفون برسد، توپ از جلوی پای مهاجم آتالانتا فرار می کرد، در یک ضد حمله ی خطرناک، مانژو مثل برق و باد خودش را در عرض 9 ثانیه از باکس حریف به نزدیک دروازه رساند تا با یک ضربه ی سر توپ را دور کند. دو تا شوت در چارچوب داشتند، اما بوفون باز هم بی نقص جاگیری کرد و بازی تمام شد، فقط 94 دقیقه تا رستگاری مانده بود.

باید با ساسولو بازی می کردیم، خوشبختانه این بار در جی آرنا، هفته ی بعدش با بایرن مونیخ بازی داشتیم و همه ی حواس ها آنجا بود، اما بارزالی، بوفون، روگانی، الگری و ― به خصوص ― مانژو 100٪ فکر و ذکرشان در تورین بود، مانژو بی خیال محوطه ی جریمه ی حریف شده بود و تمام نقاط زمین را پوشش میداد، با دوندگی فوق العاده تقریبا تمام حمله های ساسولو را در نطفه خفه کرد، دقیقه ی 68 بازی بوفون به رکورد زوف رسید، همه ی ورزشگها تشویقش کردند، او حالا رکورد تاریخ یوونتوس را زده بود! دو تا شوت سانسونه را بوفون گرفت، شوت دوم را وقتی در دقیقه ی 84 دور کرد،  ماریو حتی حاضر نبود به سبز و مشکی ها یک اوت دستی بدهد، با یک تکل باورنکردی توپ را جلوی ساندرو انداخت و وقتی سوت پایان زده شد، بوفون با آندره آ‌ دست داد، و رو به هوادادر پیچ شمالی گفت: آمدیم! بونوچی، روگانی و حتی دروازبان ساسولو به سمتش رفتند و تبریک گفتند، مانژو هم رفت، اما بوفون با دست نشان که هنوز 4 دقیقه مانده است.

4 دقیقه ی لعنتی، احتمالا طولانی ترین 4 دقیقه ی تاریخ یوونتوس، همه چیز تحت الشعاع بود، در یک بازی تلخ ― شاید تلخ ترین شکست بعد از کالچوپلی ― به بایرن باخته بودیم، دلخوشیمان همین یک رکورد بود، چرا که اصلا برای ایتالیا بد است که نام کسی جز جیجی بر صدر زمانهای بسته نگه داشتن دروازه اش بدرخشد. بازی پر تنش بود، در المپیک تورین سالها بود که کلین شیت نکرده بودیم، از سویی می دانستیم که جیجی در بیش از 500 بازی اش در سری آ‌، تنها 9 بار در 3 دقیقه ی اول گل خورده است. جوانک شکست خورده ی آکادمی یوونتوس ایمموبیله، از قبل از بازی گفته بود که برای شکستن رکورد بوفون هر کاری می کند، راست گفته بود، اما روگانی ― کسی که از لحاظ ذهنیت دقیقا در سمت مقابل چیرو است ― به خوبی کنترلش کرد و تمام شد، دقیقه ی 4، انگشت های سوپر من رو به آسمان، بنر های هودارانی که می گفتند: "جیجی، شماره ی یک، اسطوره" ، بین اسپورت خبر را فورا زیر نویس کرد، حتی هواداران بنری اورده بودند که محتوی جمله ای بود که یووه در 3 روزنامه ی مشهور ایتالیا: توتواسپورت، کوریره دلااسپورت و گاتزتا در نوامبر 2006 به منظور تقدیر از جیجی بابت ماندنش در یووه در سری ب نوشته بود: " لباست می گوید که چه کسی هستی! " یوونتوس در تمام این 3 نشریه یک صفحه را به افتخار بوفون خریداری کرده بود.

_{صفحه ای که در ۳ روزنامه به بوفون اختصاص داده شد}

بی احتیاطی ساندرو عدد را در 974 متوقف کرد، اما بوفون بعد از بازی باز هم شخصیتش را به رخ کشید و اشک خیلی ها را دراورد! اول از تک تک بازیکنان به خاطر کمکشان در ثبت رکورد تشکر کرد، بعد یک نامه ی سرگشاده ی عاشقانه به دروازه نوشت و مبهوتمان کرد، به پاس احترام یوونتوس هم پیراهن و هم نامه ی جیجی را در موزه ی باشگاه قرارداد. و حدس بزنید چه؟ بوفون گفت آماده است که بار دیگر این رکورد را ارتقا دهد!

_{لباس بوفون در بازی یوونتوس تورینو ، مثل کفش پیرلو وقتی گل دقیقه ی ۹۴ را زد در موزه ی باشگاه آرام گرفت}

جیجی عزیز، از روزی که چشمم در نیمه نهایی 2003 در سانتیاگو برنابئو به جمال یوونتوس روشن شد، تا امروز عادت کرده ام که فقط تو را درون دروازه ببینم، دیدن یک نام دیگر روی پیراهن شماره ی 1 خیلی غریب است، هر چقدر هم که خوب باشد! نمی خواهم به 2018 فکر کنم، هنوز راه مانده است، هنوز زمان هست که از چشم های مهربان، صدای بم جذاب و سیوهای دیدنی ات لذت ببریم، که پلک بزنی و فیروزه و الماس به آفاق بپاشی … کاپیتان … اندوه بزرگی است زمانی که نباشی.

«به اشتراک گذارید»

نازنین راهبر«نگارنده اخبار»

ارتباط با نگارنده: